Bu blogtan sonra biliyorumki bir sürü insan üzülecek,özellikle ailemden insanlar biliyorum ama kafamdan bunu atmazsam buraya yazmassam bu düşünce kafamda büyüyecek büyüyecek ve en sonunda korktuğum gerçekleşicekti.Nese artık başladım yazmayada kafam rahatlar umarım..
Bizim kafamızda(bizim derken benim ve bir başkası o kendini bilmekte) sürekli bir düşünc var.Bu düşünce "Ulan ne diye istanbul'u bırakıp geldik" düşüncesi.Sürekli nedense bunun üstüne yorum yapmaktayız.Hergün okula gidip,okula alışmaya kendimize yeni insanlar arkadaş etmeye çalışmamıza eve geldiğimizde azda şakayla karışık bunun muhabbeti ortaya çıkıyor.Diyoruz ki "Ulan orda güzel arkadaş grubumuz,güzel düzenli bir kız arkadaşımız,evde ailemizin yanında yemek elden çamaşır bulaşık derdi olmadan yaşamak vardı ki...".Düşünüce harbiden zorumuz neydi bizim.Ama işte belli şeyler varki hayatı etkileyecek olan buda,burda milanoda avrupanın en iyi 3.teknik okulunda okumak.Bu okulu bitirdiğimizde oluşacak şeyler bize baya büyük bir dünyanın kapısını açıcak biliyoruz...
Ama yinede işte konuştuğumuz şey insan beyni ve insan beyninin en çok yaptığı şeylerden birini yapıyoruz burda oda özlemek.Harbiden özlüyoruz ne kadar "özlemedik" desekte kalbimizde arkadan rüzgar aldığı taktirdide alevlenen bir ateş var.Bu ateş bazı geceler benim kalbimi yakmakta.Ailemi,arkadaşlarımı yaptığımız muhabbetleri özledim lan.Gece çıkmalarını,caddede çıkmalar hatta burdaki kızlar daha güzel olsada istanbuldaki kızlarla kesişmeyi özledim lan.Dersane ekibimi,üni hazırlık ekibi ve liseden bana kalan 2-3 kişiyi özledim.Özledim de özledim gençler ama böyle geçicek 3 yılımız.Alışmaya düşüncesine yeni yeni alşıyoruz napalım...
Burda bizim sırtımızda istanbulda olmadığı(belkide hiç olmadığı kadar) bir ağır yük var.Buraya gelirken ailemin güveni,insanların bana gıpta etmesi ayrı şey,burda sırtımdaki sorumluluk ayrı şey.Belki şuan istanbulda ilk günden ders kırabilirdim nasıl olsa birinden notları alırım falan diye ama burda herkesin yabancı olması,biriyle konuşmak için 20 dakika düşünmen ve o insanla konuştuğunda sana verdiği hızlı cevaptan hiç bişi olmasdada çoğunu anlamaman sana o kadar koyuyorki tahmin edemezsin.Hergün kendimizi motive okula gidiyoruz,bu sefer o zaman diye(en azından ben) ama biliyorum yine 3. saat sonra bişi anlamıyıcam diye.Belki önyargı diyiceksiniz buna ama değil biliyorum kendimi.Ne kadar dinlemeye çalışsamda bir yerde kayış kopuyor ve o kayış bütün moralini bozup param parça ediyor.
Burda belli bir hayat dzeni yarattık birbirimize yetiyoruz kat arkadaşım efecanla ama birbirimizin yapamayacağımız şeyler var oda ailelerimizin yerini yada istanbuldaki arkadaşlarımızın yerini çok fazla tutamıyacağımız.Ne ben onun arkadaşlarının yerini tutabilirim şuan nede o benim açıkçası bence.İşte ne kadar burda 2 kişi olsakta ben kendimi yalnız hissetmekteyim.İstanbuldayken bunların olucağını tahmin ediyordum,böyle eksikleri yaşayacağımı biliyordum.Ne kadar insan kendini bunlara hazırlasada hazırlanıldığı gibi şeyler değil bunlar.Benim hazırlandığım şey bunun 5 te 1 heralde.istanbulda yapılan çıkmalar falan,yapılan geyikler herşey aklımda bugünlerde.Bgün 1 saatlik yolumun nasıl geçtiğini anlamadım düşünürken.Burda böyle saçma sapan şeyler düşündüm işte bugün.Saçlarımı kestirmek için istanbula gitmeyi düşündüm mesela.Ekim ortası falan.
Dönmeyi düşünmüyorum burdan.O dönüş zaten hayatımın en büyü yanlışı olur.Burdaki hayata alışıcaz biliyorum ama işte biraz zor ve sıkıntılı olucak.Sıkıcaz dişimizi belki 3 ay belki 5 ay belkide 1 yıl.Ama bunu başarıcağımızı ikiizde biliyoruz.Ondan için rahat olsun.Tek zorluğumuz burda yalnızlık.Derslerimizi çalışıp okulumuza gidiyoruz.Yapıcaz artık napalım..
Neyse artık biz burdaki hayatımızıa devam ediyoruz.Merak etmeyin gençler.Kafanız rahat olsun.Bizimki her gün aynı miktarda bulanıyor ama yinede üstesinden geliyoruz..
Kapanışıda eskiden çok sevdiğim ilk albümlerini taparak dinlediğim ama bugünlerde rapin imamı olmuş(benim için) ve hiç sevmediim bir insan haline dönüşmüş kişiden gelicek.Bugün ipodumda karışık özelliği çıkarken arkadan çıkan sagopa kajmer-24 şarkısından bir replik bu.Hadi size iyi günler;
"Yalnızlık ömrüm boyunca tanımadığım bir yabancıydı.Onunla şimdilerde beraber uyanıyoruz.Her yeni güne 2 yalnız şarkılar yazıyoruz."
Not:Ey insanlar sizi üzdüysem özür dilemekten başka çarem yok ama bunları kafamdan atmazsam durumum vahimdi açıkçası..
Erkutcan Akınal
oğluşum bizim tarafta ta aynı duygular mevcut.Sanıyormusunki bize kolay geliyor.Hele bir anne olarak bana çok zor geliyor.Ama yapacak bir şey yok.Bu duyguların üstesinden gelmeyi başaracağız.Biliyorum çok zor olduğunu ama sen güçlü bir çocuksun.Sana güveniyorum.ve seni çok seviyorum sakın unutma.....
YanıtlaSil